We zijn individualistisch tot in het extreme. Wat bindt ons dan nog? Deze vraag werd in december vorig gesteld tijdens het Diner Pensant in onze kerk, een avond over vrijheid. Want hoe vrij zijn wij eigenlijk? In het neoliberalisme van deze tijd zijn we nu allemaal ondernemer, hield Laurens ten Kate de aanwezigen voor. Het wordt ons ongevraagd in de maag gesplitst, er wordt niet gekeken naar de mens. Nee, dan religie, merkte Enis Odaci van Nieuw Wij op. “Daar gáát het juist om de mens. Je bent een mens die ertoe doet. Genade, broederschap: je wordt gezien.”

Het was een avond van waardevolle vragen en gedachtewisselingen waar je als gemeenschap je voordeel mee kunt doen. Welke plaats kunnen wij innemen in deze seculiere tijd? Wat hebben we elkaar en de samenleving te bieden? Wellicht meer dan wijzelf vermoeden. Ik denk terug aan de zogenoemde Nashville-verklaring van een aantal maanden terug. Opeens stond onze kerk gekleurd in de schijnwerpers. Want als reactie op deze verklaring, waarin voor de reformatorische helderheid nog even duidelijk werd gemaakt dat niet álle mensen er mogen zijn zoals zij zijn, hesen wij als eerste in Schiedam en regio de regenboogvlag. Want nu steeds minder mensen zich van hun gestolde kerkbeeld weten los te weken, zijn er momenten waarop wij onze humane, kleurrijke kijk op mens en samenleving wel even duidelijk mogen laten wapperen.

"Er zijn momenten waarop wij onze humane, kleurrijke kijk op mens en samenleving wel even duidelijk mogen laten wapperen." 

In een paar uur tijd ging de regenboogvlag van de Vrijzinnigen viraal op het internet, en vele kerken volgden ons voorbeeld. Het bericht op onze Facebookpagina werd tientallen keren gedeeld en even zovele reacties volgden, allemaal positief en dankbaar. “Bij zo’n kerk wil ik wel horen!” En zo hebben we de taak om ons fundament te verstevigen, zowel figuurlijk als letterlijk. Wat dat laatste betreft vraagt ons kerkgebouw voortdurend aandacht voor onderhoud, verbeteringen en herstel.

Maar hoe belangrijk is een kerkgebouw eigenlijk voor een geloofsgemeenschap als de onze? Kan onze regenboogvlag niet overal wapperen? Het gaat erom dat we voor onszelf weten wat werkelijk van waarde is. Dat is een vraag die we onszelf zo nu en dan zouden moeten stellen, op verschillende gebieden en dus ook als het gaat om onze geloofsgemeenschap. Waar staan we voor, wat vinden wij belangrijk? Daarover zijn we met elkaar in gesprek. Juist omdat we met elkaar in gesprek zijn, elkaar horen en zien, van mens tot mens, begeesterd en vol vertrouwen in een wereld waarin het anders kan dan dat het individualisme van deze tijd ons wil doen geloven, zullen de antwoorden vanzelf komen.

Individualistisch tot in het extreme? Ik sluit me graag aan bij de woorden van Enis Odaci. De mens, dáár gaat het om. Wat mij betreft is dat waar wij ons als geloofsgemeenschap in mogen onderscheiden.

Richard